Λιτές... διαδηλώσεις απέναντι στη λιτότητα

Περίσσεψαν κατά τους καλοκαιρινούς μήνες οι εκτιμήσεις των ειδικών για ένα θερμό φθινόπωρο στην Ευρώπη. Βασιζόμενοι στη λογική υπόθεση ότι η δράση φέρνει αντίδραση, οι αναλυτές θεώρησαν ότι οι τεκτονικές αλλαγές που επέφερε η σοβούσα κρίση (περισσότερο ως πρόφαση και αφορμή παρά ως συνέπειά της) στις εργασιακές σχέσεις, στις συντάξεις, στο κράτος πρόνοιας, θα ξεσήκωναν ένα τσουνάμι αντιδράσεων των Ευρωπαίων που βλέπουν να καταργούνται μέσα σε λίγους μήνες όλα όσα κατέκτησε με διεκδικήσεις και αγώνες το εργατικό κίνημα τον 20ό αιώνα. Το φθινόπωρο έφθασε και προσώρας μπαρούτι δεν μύρισε στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Ακόμη και η επί τόσους μήνες σχεδιαζόμενη πανευρωπαϊκή απεργία της 29ης Φεβρουαρίου μοιάζει να οδεύει προς αποτυχία. Δυόμισι εκατομμύρια διαδηλωτές στη γενική απεργία της 7ης Σεπτεμβρίου στη Γαλλία (2,7 εκατομμύρια κατά τους διοργανωτές, 1,12 εκατομμύριοκατά την αστυνομία) δεν είναι λίγοι αν συγκριθούν με ανάλογες κινητοποιήσεις των τελευταίων δεκαετιών. Είναι όμως ελάχιστοι αν συγκριθούν με τον αριθμό των εργαζομένων και των συνταξιούχων που πλήττονται από την «α λα Σαρκοζί» λιτότητα. Και ένα παπούτσι εκσφενδονισμένο κατά του έλληνα πρωθυπουργού («δεν ήταν εκεί, χτύπαε τον αέρα...») από γραφικό θεράποντα της τέχνης του Ιπποκράτη ως κορυφαίο επικοινωνιακό γεγονός των διαμαρτυριών των Ελλήνων για τη θυσία τουλάχιστον μιας γενιάς στον βωμό ενός απολύτως χρεοκοπημένου χρηματοοικονομικού ιδεολογήματοςδεν συνιστά λόγο ανησυχίας (για το προαναφερθέν ιδεολόγημα).
Είναι φανερό ότι οι Ευρωπαίοι αντιδρούν ενοχικά στην ανατροπή του οικονομικού και κοινωνικού τους status. Σαν να αισθάνονται ότι οι ίδιοι με τις υπερβολές τους συνέβαλαν στο δημοσιονομικό και εν τέλει οικονομικό εκτροχιασμό των κυβερνήσεων και των χωρών τους. Σαν να αισθάνονται ότι εκείνοι ευθύνονται για την καταστροφή της μεσαίας, αστικής τάξης. Για την αυτοκαταστροφή τους δηλαδή. Ισως να έχουν δίκιο. Ισως οι ενοχές των κυβερνωμένων να είναι δικαιολογημένες. Το ερώτημα όμως που ανακύπτει για τους κυβερνώντες είναι αν η αγοραστική αποδυνάμωση του «μεσαίου χώρου» συνιστά ή όχι απειλή για την άρχουσα τάξη, πολιτική και οικονομική...