ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ που δείχνει το χάλι της Αθήνας μετά τους Ολυμπιακούς του 2004 και το κατάντημα του κέντρου."Είμαι μόνιμος κάτοικος Αγγλίας εδώ και λίγο πάνω από 8 χρόνια, στα οποία ερχόμουν στην Ελλάδα συνολικά 3 βδομάδες τον χρόνο. Νομίζω πολύ λιγότερο από άλλους Έλληνες φοιτητές. Στην αρχή όλα μου φαίνονταν ίδια, αν εξαιρέσει κανείς τα διάφορα Ολυμπιακά έργα που ξεφύτρωναν κατά καιρούς, την ανάσταση περιοχών σαν του Ψυρρή, το Γκάζι κτλ και το χτήσιμο ή την επισκευή κτηρίων.
Ίσως, λοιπόν, επειδή έρχομαι πίσω κάθε φορά τόσο λίγο, έχω αρχίσει να προσέχω διαφορές, οι οποίες μου φαίνονται όλο και πιο τεράστιες. Γιατί πραγματικά, τα τελευταία 4 χρόνια, όταν καμιά φορά κοιτάω έξω από το παράθυρο, δεν την αναγνωρίζω την πόλη. Και επειδή όπως είπα και πιο πάνω δεν μιλάω για κτήρια, πλατείες και δρόμους, όταν λέω διαφορές εννοώ στην σύσταση των ανθρώπων της Αθήνας. Επίσης, πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι επειδή για μένα Αθήνα είναι το κέντρο και εκεί συχνάζω, μπορώ να μιλήσω μόνο για τις διαφορές στο κέντρο και δεν μπορώ να πω για το πως άλλαξαν ή όχι τα προάστια.
Δεν θα κάνω χρονολογική ανάλυση για το τι πρωτοπρόσεξα ως διαφορετικό. Θα μιλήσω μόνο για το τι είδα μέσα από το ταξί σήμερα, ως παράδειγμα.
Είχα κανονίσει να πάω στο Guru στου Ψυρρή σήμερα. Με τον τυπικό πια Αγγλικό τρόπο πρόσεγγισης που έχω, επειδή είχα χρόνια να πάω στο μέρος, κοίταξα στον χάρτη να δω που είναι. Έλεγε λοιπόν ότι είναι ανάμεσα στην Ομόνοια και στο Μοναστηράκι, σε κάτι στενά. Λέω λοιπόν να πάρω το μετρο και να κατεβώ Μοναστηράκι, όχι μόνο γιατί είναι στην ίδια γραμμή που περνάει δίπλα από το σπίτι μου αλλά και επειδή την Ομόνοια πάντα την είχα από κακό μάτι την νύχτα. Και επειδή το ραντεβού ήταν 11 η ώρα, δεν ήθελα να είμαι στην Ομόνοια μόνη μου βράδυ. Δεν φοβάμαι κανονικά. Από ότι έχω καταλάβει φοβάμαι πολύ λιγότερο από πολλούς ανθρώπους. Ίσως φταίει το γεγονός ότι έχω ταξιδέψει σε πολλές χώρες εκτός Ευρώπης μόνη μου (π.χ. Ινδία και Βραζιλία). Αλλά είπα "γιατί να το ρισκάρω;".
Όταν βγήκα έξω όμως, έβρεχε κι έτσι πήρα ταξί. Δεν χρειαζόταν, αλλά επειδή δεν ήθελα να γίνω μουσκίδι, είπα να κάνω την θυσία. Έτσι κι αλλιώς δεν θα έκανε πάνω από 4 ευρώ. Πήγαμε λοιπόν Αθηνάς με το ταξί και μετά κάναμε αριστερά να μπούμε στου Ψυρρή. Και όταν είδα πως ήταν οι δρόμοι της περιοχής χάρηκα λιγάκι που πήρα το ταξί, γιατί ήξερα ότι θα αισθανόμουν λίγο άβολα να περπατάω σε εκείνους τους δρόμους. Γιατί; Γιατί πολύ απλά υπήρχαν άτομα, αλλοεθνής άντρες για να ακριβολογούμε, στον δρόμο οι οποίοι, αν και περπατούσαν ένας ένας, δεν φαινόντουσαν να πηγαίνουν πουθενά. Τι κάνανε αυτοί οι άνθρωποι τέτοια ώρα μέσα στην βροχή σε εκείνα τα στενά; Τι κάνουνε;;;;;;;
Όταν βγήκα από το μέρος, σχετικά νωρίς - 2.30 η ώρα - αναρωτήθηκα προς τα που έπρεπε να πάω για να βρω πιο εύκολα ταξί. Εκεί που κοιτούσα, είδα το Δημαρχείο από πίσω και έτσι είπα να πάω προς τα εκεί και όχι προς τους δρόμους που είχα δει εκείνους τους άντρες όταν ερχόμουν. Φτάνοντας στο Δημαρχείο ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι είμαι περιτριγυρισμένη από "μαύρες" πόρνες. Ντυμένες με κολλητά κολλάν και μπλουζάκια που δείχναν πολύ μπούστο, σταματάγανε τα αυτοκίνητα.
Πότε ξεφυτρώσαν όλες αυτές εκεί; Στην Συγγρού ήμουν;;; Και γιατί εκεί; Στα περισσότερα αυτοκίνητα που περνούσαν από εκεί έτσι κι αλλιώς, ήταν άτομα τα οποία πηγαίναν στα μπαράκια του Ψυρρή και των εκεί περιοχών, και ξάχναν να παρκάρουν. Σε όσα αυτοκίνητα πήρε το μάτι μου τον οδηγό και τον συνοδηγό, είδα έκπληξη στο πρόσωπό τους. Ποιοι άραγε είναι αυτοί που πάνε να πάρουν πόρνες από εκεί; Δεν ξέρω πόσο έχουν αλλάξει τα μυαλά των ανθρώπων της Αθήνας αλλά από ότι θυμάμαι λόγω έλλειψης ξένων στην Ελλάδα, είμαστε ολίγον τι "ρατσιστές". Ίσως αυτή είναι βαριά λέξη. Βασικά, για μας απλά είναι κάτι καινούργιο και έτσι δεν είναι εύκολο να τους βάλουμε αυτούς τους ανθρώπους στην ζωή μας. Δεν έχουμε συνηθίσει. Να πάει ο Έλληνας να πάρει μαύρη πόρνη; Πόση πελατεία μπορεί να έχουν αυτές οι κοπέλες;
Ήταν όλες τους γυναίκες έτσι δεν φοβήθηκα. Άρχισα να περπατάω προς Πειραιώς. Ανάμεσα στις κοπέλες - πρέπει να ήταν γύρω στις 50-60 γυναίκες εκεί - υπήρχαν διάφοροι άστεγοι που κοιμόντουσαν στα πεζοδρόμια. Άλλο πάλι και τούτο. Τόσους άστεγους δεν έχω ξαναδει στην Αθήνα. Δυο - που δεν κοιμόντουσαν - με πήραν από πίσω ζητώντας μου λεφτά. Ήταν Έλληνες. Καθαρότατα Ελληνικά. Πώς φτάσανε αυτοί μέχρι εκεί; Ο ένας μάλιστα μου ζήτησε ένα ευρώ "για να πάρει τσάι" όπως μου είπε. Αυτό συγνώμη αλλά μου φάνηκε λίγο αστείο: το τσαί το έχω συνδυάσει με την Αγγλία."
Ίσως, λοιπόν, επειδή έρχομαι πίσω κάθε φορά τόσο λίγο, έχω αρχίσει να προσέχω διαφορές, οι οποίες μου φαίνονται όλο και πιο τεράστιες. Γιατί πραγματικά, τα τελευταία 4 χρόνια, όταν καμιά φορά κοιτάω έξω από το παράθυρο, δεν την αναγνωρίζω την πόλη. Και επειδή όπως είπα και πιο πάνω δεν μιλάω για κτήρια, πλατείες και δρόμους, όταν λέω διαφορές εννοώ στην σύσταση των ανθρώπων της Αθήνας. Επίσης, πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι επειδή για μένα Αθήνα είναι το κέντρο και εκεί συχνάζω, μπορώ να μιλήσω μόνο για τις διαφορές στο κέντρο και δεν μπορώ να πω για το πως άλλαξαν ή όχι τα προάστια.
Δεν θα κάνω χρονολογική ανάλυση για το τι πρωτοπρόσεξα ως διαφορετικό. Θα μιλήσω μόνο για το τι είδα μέσα από το ταξί σήμερα, ως παράδειγμα.
Είχα κανονίσει να πάω στο Guru στου Ψυρρή σήμερα. Με τον τυπικό πια Αγγλικό τρόπο πρόσεγγισης που έχω, επειδή είχα χρόνια να πάω στο μέρος, κοίταξα στον χάρτη να δω που είναι. Έλεγε λοιπόν ότι είναι ανάμεσα στην Ομόνοια και στο Μοναστηράκι, σε κάτι στενά. Λέω λοιπόν να πάρω το μετρο και να κατεβώ Μοναστηράκι, όχι μόνο γιατί είναι στην ίδια γραμμή που περνάει δίπλα από το σπίτι μου αλλά και επειδή την Ομόνοια πάντα την είχα από κακό μάτι την νύχτα. Και επειδή το ραντεβού ήταν 11 η ώρα, δεν ήθελα να είμαι στην Ομόνοια μόνη μου βράδυ. Δεν φοβάμαι κανονικά. Από ότι έχω καταλάβει φοβάμαι πολύ λιγότερο από πολλούς ανθρώπους. Ίσως φταίει το γεγονός ότι έχω ταξιδέψει σε πολλές χώρες εκτός Ευρώπης μόνη μου (π.χ. Ινδία και Βραζιλία). Αλλά είπα "γιατί να το ρισκάρω;".
Όταν βγήκα έξω όμως, έβρεχε κι έτσι πήρα ταξί. Δεν χρειαζόταν, αλλά επειδή δεν ήθελα να γίνω μουσκίδι, είπα να κάνω την θυσία. Έτσι κι αλλιώς δεν θα έκανε πάνω από 4 ευρώ. Πήγαμε λοιπόν Αθηνάς με το ταξί και μετά κάναμε αριστερά να μπούμε στου Ψυρρή. Και όταν είδα πως ήταν οι δρόμοι της περιοχής χάρηκα λιγάκι που πήρα το ταξί, γιατί ήξερα ότι θα αισθανόμουν λίγο άβολα να περπατάω σε εκείνους τους δρόμους. Γιατί; Γιατί πολύ απλά υπήρχαν άτομα, αλλοεθνής άντρες για να ακριβολογούμε, στον δρόμο οι οποίοι, αν και περπατούσαν ένας ένας, δεν φαινόντουσαν να πηγαίνουν πουθενά. Τι κάνανε αυτοί οι άνθρωποι τέτοια ώρα μέσα στην βροχή σε εκείνα τα στενά; Τι κάνουνε;;;;;;;
Όταν βγήκα από το μέρος, σχετικά νωρίς - 2.30 η ώρα - αναρωτήθηκα προς τα που έπρεπε να πάω για να βρω πιο εύκολα ταξί. Εκεί που κοιτούσα, είδα το Δημαρχείο από πίσω και έτσι είπα να πάω προς τα εκεί και όχι προς τους δρόμους που είχα δει εκείνους τους άντρες όταν ερχόμουν. Φτάνοντας στο Δημαρχείο ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι είμαι περιτριγυρισμένη από "μαύρες" πόρνες. Ντυμένες με κολλητά κολλάν και μπλουζάκια που δείχναν πολύ μπούστο, σταματάγανε τα αυτοκίνητα.
Πότε ξεφυτρώσαν όλες αυτές εκεί; Στην Συγγρού ήμουν;;; Και γιατί εκεί; Στα περισσότερα αυτοκίνητα που περνούσαν από εκεί έτσι κι αλλιώς, ήταν άτομα τα οποία πηγαίναν στα μπαράκια του Ψυρρή και των εκεί περιοχών, και ξάχναν να παρκάρουν. Σε όσα αυτοκίνητα πήρε το μάτι μου τον οδηγό και τον συνοδηγό, είδα έκπληξη στο πρόσωπό τους. Ποιοι άραγε είναι αυτοί που πάνε να πάρουν πόρνες από εκεί; Δεν ξέρω πόσο έχουν αλλάξει τα μυαλά των ανθρώπων της Αθήνας αλλά από ότι θυμάμαι λόγω έλλειψης ξένων στην Ελλάδα, είμαστε ολίγον τι "ρατσιστές". Ίσως αυτή είναι βαριά λέξη. Βασικά, για μας απλά είναι κάτι καινούργιο και έτσι δεν είναι εύκολο να τους βάλουμε αυτούς τους ανθρώπους στην ζωή μας. Δεν έχουμε συνηθίσει. Να πάει ο Έλληνας να πάρει μαύρη πόρνη; Πόση πελατεία μπορεί να έχουν αυτές οι κοπέλες;
Ήταν όλες τους γυναίκες έτσι δεν φοβήθηκα. Άρχισα να περπατάω προς Πειραιώς. Ανάμεσα στις κοπέλες - πρέπει να ήταν γύρω στις 50-60 γυναίκες εκεί - υπήρχαν διάφοροι άστεγοι που κοιμόντουσαν στα πεζοδρόμια. Άλλο πάλι και τούτο. Τόσους άστεγους δεν έχω ξαναδει στην Αθήνα. Δυο - που δεν κοιμόντουσαν - με πήραν από πίσω ζητώντας μου λεφτά. Ήταν Έλληνες. Καθαρότατα Ελληνικά. Πώς φτάσανε αυτοί μέχρι εκεί; Ο ένας μάλιστα μου ζήτησε ένα ευρώ "για να πάρει τσάι" όπως μου είπε. Αυτό συγνώμη αλλά μου φάνηκε λίγο αστείο: το τσαί το έχω συνδυάσει με την Αγγλία."
