Με την γνωστή μέθοδο της επικοινωνιακής εξαπάτησης, συστατικά στοιχεία της οποίας αποτελούν ψευδο-ανταπτυξιακοί μεγαλοϊδεατισμοί και λοιπές προπαγανδιστικές κοινωνικές και περιβαλλοντικές ανοησίες, οι ενεργειακοί «κατσαπλιάδες» στο χώρο των υδρογονανθράκων, επιχειρούν να στρώσουν το έδαφος για να αποκτήσουν χερσαία «οχυρά», λιμενικές βάσεις των θαλάσσιων εξορυκτικών σχεδίων τους.
Πληθαίνουν έτσι το τελευταίο διάστημα τα σχετικά δημοσιεύματα, πολύ συχνά δε ως πληρωμένες καταχωρήσεις με την μορφή αναλύσεων, ερευνών και «αποκλειστικών», που αφού κομπάσουν για την εξαιρετική πιθανότητα η χώρα να καταστεί πρωταγωνίστρια δύναμη στους υδρογονάνθρακες στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου, επιχειρούν να «δεσμεύσουν» στο άρμα μιας τάχα μοναδικής ευκαιρίας, λιμάνια αρχικά υποδοχής και διαχείρισης του εξοπλισμού και στη συνέχεια υποστηρικτικής βάσης στις δραστηριότητες για την έρευνα κι εκμετάλλευση υδρογονανθράκων.
Στα απολύτως βρόμικα και αναμφισβήτητα καταστροφικά σχέδια των πετρελαϊκών εταιρειών και κοινοπραξιών, σχέδια που αν και εφόσον υλοποιηθούν και δεν παραμείνουν ασκήσεις χρηματιστηριακού χάρτη, θαλάσσιες περιοχές μοναδικής αξίας από το Ιόνιο έως την Κρήτη αλλά και συνολικά η χώρα θα βυθιστούν στην μαύρη τρύπα ενός αργού και βασανιστικού περιβαλλοντικού και παραγωγικού θανάτου, η Πάτρα και το ιστορικό λιμάνι της παρουσιάζεται ως ένας χρήσιμος και «ετοιμοπαράδοτος» -τουλάχιστον σύμφωνα με τα σχετικά δημοσιεύματα- σύμμαχος.
Οι επιπτώσεις μιας τέτοιας… υλοποίησης, όχι απλά από αυτές τις ίδιες τις εξορυκτικές δραστηριότητες στις δεσμευμένες θαλάσσιες περιοχές από τους πετρελαϊκούς κατακτητές, αλλά ακόμη και στις χερσαίες υποδομές, βοηθητικές και μη, είναι προφανώς αυτονόητες, ακόμη και με την απλή λογική, όπως άλλωστε πολλές φορές από το 2012 και μετά έχει τεκμηριωθεί δημόσια. Κόντρα ακόμη και στον επικοινωνιακό και συστημικό εξορυκτικό παροξυσμό, αυτόν που στο βαθύ μαύρο της καταστροφής βλέπει τον λευκό καπνό μιας φαντεζί σωτηρίας, στα επικοινωνιακά διαλείμματα της άλλης ενεργειακής κερδοσκοπικής… επέλασης, αυτή της «πράσινης» ανάπτυξης.
Στα δυστοπικά αυτά master plans, η Πάτρα και το λιμάνι της και όσα αυτά αντιπροσωπεύουν στον δυτικό ηπειρωτικό και θαλάσσιο άξονα της χώρας από τον Βορρά έως τον Νότο, έχουν ιστορικό, πολιτισμικό, ανθρώπινο, κοινωνικό, παραγωγικό και περιβαλλοντικό χρέος, όχι απλά να απέχουν, αλλά ακόμη πιο χρήσιμα να πολεμήσουν. Και στην αναπτυξιακή αυτή τερατογέννηση, να προτάξουν τις πραγματικές ανάγκες και προοπτικές, αυτές που κάθε άλλο παρά βρίσκονται στα αποκρουστικά σχέδια των ενεργειακών τσιφλικάδων.
Μήπως ήρθε η ώρα του λαού της Πάτρας, των τοπικών κοινωνιών στην δυτική Πελοπόννησο (και όχι μόνο), της δημοτικής Αρχής, των πρωτοβουλιών και συλλογικοτήτων, όλων δηλαδή και μάλιστα μαζικά και δυναμικά, να συστρατευθούν σε έναν αγώνα για να μην μετατραπεί η Πάτρα και το λιμάνι της σε βρόμικο οχυρό των πετρελαϊκών, με ανυπολόγιστα τραγικές συνέπειες; Η εμπειρία υπάρχει, το διακύβευμα είναι ξεκάθαρο, δραματικά απειλητικό και απολύτως κρίσιμο και κοινό: Να μην γίνει η Πάτρα, ο μαύρος κόμβος της καταστροφής.
