Πέντε ώρες κράτησε προχθές το ταξίδι μας από την Αθήνα στην Πάτρα, αντί για τις συνηθισμένες δυόμισι. Ο λόγος της καθυστέρησης ήταν τα μπλόκα των αγροτών και έτσι είχα την ευκαιρία να θαυμάσω τα τρακτέρ. Τόσο πολλά και τόσο τσίλικα δεν φανταζόμουν πως έχουμε! Με μεγάλη εθνική υπερηφάνεια πληροφορήθηκα –ψάχνοντας μέσω του κινητού μου στο Διαδίκτυο, προκειμένου να σκοτώνω την ώρα μου όσο περίμενα να ανοίξει ο δρόμος– ότι η Ελλάς διαθέτει πάνω από 300.000 τρακτέρ, καταλαμβάνοντας έτσι μια θέση ανάμεσα στους μεγαλύτερους ανά κάτοικο στόλους στην Ευρώπη! Καμάρωσα πολύ γι’ αυτό, συγχρόνως όμως απόρησα πώς γινόταν τα πελώρια αυτά μηχανήματα αραδιασμένα εμπρός μου, να φαντάζουν όλα τους τόσο… πώς να το πω; Καινούργια! Φρέσκα! Ξεκούραστα!
Στο επόμενο μπλόκο, όμως, και ενώ δίπλα μου η μεγάλη μου αδελφή είχε βγάλει το κέντημά της και το προχωρούσε, εγώ, σκοτώνοντας πάλι την ώρα μου με έρευνες στο κινητό μου, την έλυσα την απορία μου: ο μέσος Ολλανδός αγρότης έχει 300-500 στρέμματα και συμμετέχει σε σύγχρονους συνεταιρισμούς. Εμ, βέβαια! Ετσι τα αγροτικά μηχανήματα τα μοιράζονται πολλοί, και επόμενο είναι ότι τα ξεπατώνουν στη δουλειά! Ενώ σε εμάς ο μέσος αγρότης έχει 20-30 στρέμματα, οπότε το δικό του το τρακτέρ κουράζεται μεν λιγάκι να κάνει διαδρομές, επειδή συχνά τα κτηματάκια είναι σκόρπια σε πολλά μέρη (κατακερματισμένα, το έλεγε η στατιστική), γενικώς όμως κάθεται ήσυχο σε μια άκρη της αυλής του, μέχρι να το βγάλουν στα μπλόκα.
Στη συνέχεια βρήκα τον καιρό να ανακαλύψω και κάτι άλλο, που εξηγεί αυτή την ευρωστία των ελληνικών τρακτέρ: σε εμάς εδώ η παραγωγικότητα ανά στρέμμα είναι 190-200 ευρώ, ενώ στο Ισραήλ είναι 1.200 με 1.300 ευρώ και στην Ολλανδία φθάνει τα 1.700 με 1.900 ευρώ ανά στρέμμα. Δεκαπλάσια και πλέον! Μια φρίκη, δηλαδή! Ούτε στην Αμερική τον καιρό της δουλείας δεν θα φόρτωναν τέτοια εξοντωτική εργασία σε όσους δούλευαν στα κτήματα, όση σίγουρα φορτώνουν σήμερα στα τρακτέρ τους οι Ολλανδοί και οι Ισραηλινοί προκειμένου να τους αποσπούν τέτοια απόδοση.
«Εργασιακός μεσαίων!», γύρισα και σχολίασα στην αδελφή μου. Εκείνη όμως μετρούσε βελονιές και μάλλον δεν με άκουσε.
«Και μη νομίσεις», συνέχισα εγώ, «πως τη δουλειά τη βγάζουν πέρα εκεί στο εξωτερικό χωρικοί, που ξεκινούν χάραμα με το τσαπί στην πλάτη! Καθόλου. Εκεί είναι όλοι τους “ηλεκτρονικά εγγράμματοι”». Το τι σημαίνει αυτό δεν το καταλαβαίνω καλά, νομίζω όμως πως εννοεί ότι ξέρουν από κομπιούτερ.
«Μμμ…», έκανε η αδελφή μου.
«Είναι δηλαδή», συνέχισα εγώ, «χωρίς κανέναν σεβασμό προς την παράδοση και καμία φροντίδα να διατηρήσουν τα κεκτημένα του κλάδου, όπως τους τα εξασφάλισαν οι παππούδες τους».
Εχοντας τακτοποιήσει όλα αυτά καλά στον νου μου, μπορούσα πια να σηκώσω το βλέμμα από το κινητό και να απολαύσω τη βροχή που έπεφτε σαν καταρράκτης πάνω στα αραδιασμένα δίπλα δίπλα τρακτέρ, στα υπόστεγα όπου κάθονταν στα στεγνά ένας δυο αγρότες – φύλακες (οι υπόλοιποι είχαν εγκαίρως γυρίσει σπίτι τους να φάνε) και στους τέσσερις αστυνομικούς. Αυτοί –κρίνοντας από τις χειρονομίες τους– προσπαθούσαν να βρουν ποιος ήταν ο ιδιοκτήτης του τρακτέρ που έφραζε την είσοδο στην πρώτη σήραγγα. Σίγουρα θα του γύρευαν να το παραμερίσει για να φύγουμε. Αχ, αυτές οι αιώνιες επεμβάσεις της Αστυνομίας! Εγώ θα προτιμούσα να μείνουμε λίγο ακόμη εκεί, γιατί στα 95 μου διαβάζω πολύ πιο εύκολα όταν το αυτοκίνητο δεν κινείται, και αυτές οι πληροφορίες για τα αγροτικά όσο διάβαζα τόσο περισσότερο με συνάρπαζαν.
«Ακου, Μαρία!», γύρισα πάλι στην αδελφή μου. «Εμείς από στρέμματα δεν υστερούμε και πολύ από τους Ολλανδούς – 37 εκατ. διαθέτουμε εμείς, 45 εκατ. εκείνοι. Στις εξαγωγές, όμως, εκείνοι καταφέρνουν να εισπράττουν γύρω στα 125 δισ. ευρώ από αγροτοδιατροφικά προϊόντα, κι εμείς μοναχά γύρω στα 12 δισ. ευρώ! Τέτοια υστέρηση δεν εξηγείται! Εδώ κρύβεται σίγουρα κάποιο σκάνδαλο! Με ακούς; Σκάνδαλο!».
«Ωχ, δεν βαρέθηκες καημένη!», εκνευρίστηκε εκείνη. «Σαράντα χρόνια τώρα, κάθε λίγο και λιγάκι, σκάνδαλο με το καλαμπόκι, σκάνδαλο με το βαμβάκι, σκάνδαλο με τις ελιές που τις διπλοτριπλομετρούσαν ευλογούντος του προέδρου της κοινότητας, σκάνδαλο με τους αγροτικούς συνεταιρισμούς που κατάπιαν τα δισεκατομμύρια… Τακτικά κάθε χρόνο ο αγροτικός τομέας τσεπώνει 3,5-4 δισ. ευρώ σε επιδοτήσεις. Και παράγει συνολικά 7-8 δισ. ευρώ. Κοντολογίς, για κάθε ένα ευρώ που παράγει η ελληνική γεωργία, τα 50-55 λεπτά είναι από επιδότηση. Συνολικά, αυτός ο αχόρταγος αγροτικός τομέας έχει καταβροχθίσει 180 δισ. ευρώ χωρίς…».
Εγώ, όμως, είχα πάψει να την ακούω – οι αριθμοί είναι τόσο πολύ βαρετοί!
*Η κ. Αθηνά Κακούρη είναι συγγραφέας.
0 Σχόλια