Από την άβυσσο της αυτοκαταστροφής μέχρι την ελευθερία των Ανώνυμων Αλκοολικών
Ο πατέρας του βυθίστηκε στο αλκοόλ και ο Γιάννης πίστεψε για χρόνια ότι εκείνος θα ήταν η εξαίρεση. Δεν ήταν. Από τα 15 μέχρι τα 38 πάλευε με έναν εθισμό που γνώριζε πολύ καλά. Κληρονόμησε το πρόβλημα πριν ακόμη το καταλάβει.
Από την άβυσσο της αυτοκαταστροφής μέχρι την ελευθερία των Ανώνυμων Αλκοολικών, η δική του ιστορία, μόλις στα 42 του χρόνια, αποδεικνύει ότι η ανάκαμψη έχει πρόσωπο, δύναμη και φωνή. Ο Γιάννης που κάποτε πάλευε να σηκωθεί από το κρεβάτι, ο Γιάννης που σκαρφάλωσε στον τρίτο όροφο έτοιμος να πέσει, σήμερα μετρά τρεισήμισι χρόνια καθαρός.
Μιλώντας στο thebest.gr, ο Γιάννης περιγράφει πώς κατάφερε να ξεφύγει από τον εφιάλτη που σημάδεψε τον πατέρα του και να βάλει τέλος σε μια οικογενειακή ιστορία αλκοολισμού πριν φτάσει να γράψει το ίδιο τέλος και για τα παιδιά του.
«Μια μέρα τη φορά»
«Είμαι ο Γιάννης, είμαι τρεισήμισι χρόνια καθαρός από το αλκοόλ και είναι τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. «Μια μέρα τη φορά», είναι το μυστικό που με κράτησε καθαρό όλο αυτό το διάστημα. Πριν δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι μένοντας καθαρός «μια μέρα τη φορά» θα μπορούσα να φτάσω στο επίπεδο να είμαι τώρα σχεδόν τέσσερα χρόνια άπιοτος».
Η παγίδα της εφηβείας και η κληρονομιά του αλκοολισμού
«Βρέθηκα μέσα στο πρόβλημα από το 15 χρονών, ξεκίνησε ως παιχνίδι -όπως ξεκινάει τις περισσότερες φορές- πίνοντας μια μπύρα σε ένα μπαρ, σε σχολικό πάρτι. Από τότε ξεκίνησα να πίνω χωρίς μέτρο, δεν είχα το «κουμπί» για να βάλω στοπ και να μπορέσω να το διαχειριστώ. Θα πρέπει να τονίσω, ότι προέρχομαι από πατέρα αλκοολικό, το πρόβλημα υπήρχε μέσα στην οικογένεια και αυτό που λέμε είναι ότι ίσως ο αλκοολισμός είναι και γονιδιακός».
Η αυταπάτη της σύγκρισης με τον πατέρα του
«Το ότι υπήρχε στην καθημερινότητα μου, ίσως είναι και αυτό που με «ξεγέλασε» γιατί προσπαθούσα να συγκρίνω τον εαυτό μου με τον πατέρα μου δηλαδή περνούσαν τα χρόνια και έλεγα «είσαι 25 χρονών και έκανες αυτό που ο πατέρας σου δεν το είχε κάνει, οπότε δεν είσαι αλκοολικός», «έφτασα 30 χρονών, έκανες οικογένεια, έκανες παιδιά σε αυτή την ηλικία, που ο πατέρας μπαινόβγαινε στα ψυχιατρεία, άρα δεν είσαι αλκοολικός γιατί δεν έχεις νοσηλευτεί σε ψυχιατρείο», αυτό δούλευε συνέχεια μέσα στο κεφάλι μου και δεν μπορούσα να δω την πραγματικότητα».
Η κατάρρευση
«Αυτό σταμάτησε όταν ξεκίνησα να μην μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου, έχανα την ευφυΐα μου και αυτό με ενοχλούσε πάρα πολύ. Δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω την καθημερινότητα, δεν μπορούσε να λειτουργήσω στα παιδιά μου, στην δουλειά μου, ακόμα και στο πιο μικρό. Όλοι το έβλεπαν, όλοι μου το έλεγαν αλλά εγώ δεν το παραδεχόμουν, ωστόσο όταν φτάνεις στο σημείο να χρειάζεσαι το αλκοόλ για να κάνεις το οτιδήποτε, ακόμα και να σηκωθείς από το κρεβάτι, τότε αρχίζουν να χτυπούν «καμπανάκια». Είχα συνδέσει τα πάντα με το αλκοόλ».
Η απόφαση που άλλαξε τη μοίρα δύο παιδιών
«Όταν ξεκίνησα να κόβω το αλκοόλ, ήμουν χωρισμένος, με δυο παιδιά σε ηλικίες 6 και 8 χρονών. Μπορώ να πω και αυτό συνέβαλε να πάρω την απόφαση, γιατί δεν ήθελα να συνεχιστεί η αλυσίδα, δηλαδή από τον πατέρα μου σε εμένα και από εμένα στα παιδιά μου. Δεν ήθελα να με βλέπουν τα παιδιά μου να πίνω, να τους το περάσω υποσυνείδητα στο κεφάλι και να φτάσουν 15 χρονών και να τα βλέπω με μια μπύρα στο χέρι. Αυτό θα ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να μου συμβεί ως γονιός. Τώρα είναι, 12 και 10 ετών, δεν τους έχω μιλήσει για το πρόβλημα γιατί θεωρώ ότι δεν είναι ακόμα στην κατάλληλη ηλικία, ωστόσο τους περνάω μηνύματα σε ό, τι αφορά τους εθισμούς, από το πιο απλό, το κινητό μέχρι και τις ουσίες κ.ο.κ. Τα παιδιά δεν έχουν μνήμες από εμένα ως αλκοολικό. Όσο μεγαλώνουν θα δω πώς θα εξελιχθεί και σαφώς θα είμαι δίπλα τους για τα περαιτέρω».
Η καθημερινή μάχη και ο ρόλος των Ανώνυμων Αλκοολικών
«Ακόμα και τώρα, τρεισήμισι χρόνια καθαρός, καθημερινά υπάρχουν στιγμές που κινδυνεύω να «λυγίσω». Καθημερινά δίνεις τη μάχη σου, το αλκοόλ είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί γιατί μπορείς να το βρεις παντού και γι’ αυτό πρέπει να είσαι σε διαρκή επαγρύπνηση και να το δουλεύεις, βέβαια δεν θα πρέπει να σου γίνει εμμονή αυτό. Και σε αυτό το σημείο, έρχονται οι ομάδες των Ανώνυμων, που δεν σε μαθαίνουν πως να μην πίνεις αλλά πως να διαχειρίζεσαι τη ζωή σου άπιοτος».
Το τελευταίο πιόμα και η κρίσιμη απόφαση
«Άρχισα να σκέφτομαι, να πάω στο πρόγραμμα με παρότρυνση της μητέρας μου, που μου έλεγε «παιδάκι μου, δεν μπορώ να σε βλέπω άλλο έτσι, ψάξε και πήγαινε στους Ανώνυμους Αλκοολικούς» χωρίς να είναι πιεστική. Προσπαθούσα και εγώ να γαντζωθώ από κάπου μέχρι που πήρα την απόφαση και σήκωσα το τηλέφωνο. Το τελευταίο μου μεγάλο πιόμα ήταν Καθαρά Δευτέρα, την Τρίτη πήρα τηλέφωνο και η ομάδα ήταν προγραμματισμένη για Τετάρτη. Μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή «τρωγόμουν με τα ρούχα μου» γιατί ήθελα να μπω σε αυτό και να ελευθερωθώ, δεν υπήρχε πια άλλος δρόμος, άλλη επιλογή ή θα έμενα καθαρός ή θα κατέληγα είτε σε ψυχιατρείο, είτε στη φυλακή, είτε στο νεκροταφείο».
Το σκοτάδι! Οι κρίσεις πανικού και οι σκέψεις αυτοκτονίας
«Αυτό που ένιωθα τότε ήταν φόβος και δεν ήθελα πότε να το ξαναζήσω. Με κρίσεις πανικού, με εμετούς και δεν ήξερα που να απευθυνθώ και τι να κάνω, γιατί το μόνο που θεωρούσα ότι με ηρεμούσε ήταν το αλκοόλ. Κάποια στιγμή έφτασα στην τρέλα, σε σημείο να σκαρφαλώσω στον τρίτο όροφο και να διαπραγματεύομαι με τον εαυτό μου, για το εάν θα πέσω ή όχι προκειμένου να λυτρωθώ».
Να σωθεί ο ίδιος για να σωθούν τα παιδιά του
«Το κίνητρο για να συνεχίσω, είναι για εμένα και τα παιδιά μου, γιατί για να είναι τα παιδιά μου καλά, πρέπει πρώτα να είμαι εγώ καλά. Βλέποντας, την πορεία μου από το 2020 μέχρι σήμερα και το πόσο έχω εξελιχθεί ως άνθρωπος, επαγγελματικά, οικονομικά και γενικότερα πως έχει αλλάξει η ποιότητα της ζωής μου, θα θεωρήσω τον εαυτό μου μεγάλο βλακα, να ξαναγυρίσω εκεί που ήμουν».
Νέα ζωή, νέοι άνθρωποι, νέος εαυτός
«Πάρα πολλοί άνθρωποι, στέκονται δίπλα μου, σε αυτή την προσπάθεια να μείνω καθαρός και από τους Ανώνυμους αλλά και οι φίλοι μου και η οικογένεια μου. Όσο είσαι μέσα στη χρήση, συναναστρέφεσαι με ανθρώπους που είναι σαν και εσένα, όταν βγαίνεις από αυτό και βλέπεις ότι η ζωή δεν ήταν το αλκοόλ και αρχίζεις να συναναστρέφεσαι με κόσμο διαφορετικό, μπορείς και βρίσκεις τον κατάλληλο άνθρωπο για να μπορέσεις να πορευτείς στη ζωή σου. Όσο ήμουν στο αλκοόλ όλες μου οι ερωτικές σχέσεις, είχαν να κάνουν με γυναίκες που δεν υπήρχε συνεννόηση και τώρα εδώ και δυο χρόνια είμαι με έναν υπέροχο άνθρωπο δίπλα μου, που με στηρίζει, που υπάρχει κατανόηση, ηρεμία, αγάπη, γαλήνη μέσα στο σπίτι. Πότε στη ζωή μου δεν το περίμενα ότι θα υπάρξει και για εμένα ένας τέτοιος άνθρωπος. Για εμένα αυτό, είναι δώρο».
Το σήμερα μετράει…
«Δεν ξέρω πώς θα είμαι σε 5 ή 10 χρόνια, το μόνο που ξέρω είναι ότι σήμερα το πρωί σηκώθηκα, πήγα στη δουλειά μου, ήρθα τώρα να κάνω το χόμπι μου, μίλησα με τα παιδιά μου στο τηλέφωνο, θα γυρίσω στο σπίτι μου, θα κάνω το μπάνιο μου και θα μιλήσω με την σύντροφό μου. Αυτό είναι το σήμερά μου και δεν σκέφτομαι πώς θα είμαι σε 10 χρόνια, μου αρκεί το σήμερα που ήταν γεμάτο συναισθήματα, ζωντανό».
«Ο εθισμός είναι ασθένεια. Ανίατη, προοδευτική, εκδικητική…»
«Ο κόσμος πρέπει να γνωρίζει ότι όλα είναι πιθανά εάν ανοίξεις λίγο το μυαλό σου και τους ορίζοντές σου, δεν υπάρχει δεν μπορώ. Οι αλκοολικοί είναι ασθενείς, σε ένα 90% δεν είναι επιλογή τους. Ο εθισμός είναι ασθένεια, είτε λέγεται αλκοόλ, είτε τζόγος, ναρκωτικά κ.ο.κ. Είναι ανίατη, προοδευτική και με μαθηματική ακρίβεια μπορεί να οδηγήσει ή στο ψυχιατρείο ή στη φυλακή ή στο νεκροταφείο. Επίσης, είναι και άκρως εκδικητική γιατί εκεί που την χλευάζεις, θα βρει ύπουλο τρόπο να στη φέρει και το λέω από προσωπική εμπειρία διότι εγώ χλεύαζα τον πατέρα μου και τον έλεγα, μπεκρή και τεμπέλη, μέχρι που γύρισε και μου την έφερε εμένα. Στο μεταξύ, πρέπει να γνωρίζει ο κόσμος, ότι η εικόνα του αλκοολικού που κοιμάται στο παγκάκι, είναι τελείως λανθασμένη. Αλκοολικός μπορεί να είναι ο γιατρός που θα πας για να σε χειρουργήσει, ο διοικητής της Αστυνομίας, ο δάσκαλος του παιδιού σου. Μπορεί να είναι ο απένταρος που θα δεις στο δρόμο να ζητιανεύει αλλά μπορεί να είναι και αυτός που έχει εκατομμύρια».
Ο πατέρας ήταν πληγή που έγινε αποστολή
«Μέλημά μου είναι να βοηθήσω κι άλλους να βγουν από αυτή την αρρώστια. Γιατί; Γιατί πριν από δυο χρόνια, με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι βρήκαν τον πατέρα μου νεκρό. 63 χρονών. Τον βρήκαν πεθαμένο στο χωριό, μέσα σε μια τρώγλη, μέσα στα ούρα του, στα κόπρανα του και σε εμετούς. Τα τελευταία χρόνια είχαμε κόψει επαφές. Τον έκλαψα αλλά όχι σαν πατερά μου, τον έκλαψα σαν αλκοολικό που δεν μπόρεσα να βοηθήσω».
Τα 12 βήματα - 90 χρόνια απόδειξης
«Τα 12 βήματα που χρησιμοποιούν οι Ανώνυμοι Αλκοολικοί εδώ και 90 χρόνια, έχουν αποδείξει ότι είναι κάτι που δουλεύει. Αν κάποιος χρειάζεται βοήθεια, το μόνο που έχει να κάνει είναι να σηκώσει το τηλέφωνο, να πάει και να του δείξουν πώς γίνεται. Δεν είναι ακατόρθωτο και όλοι πρέπει να το ξέρουν αυτό».
* Ανώνυμοι Αλκοολικοί Πάτρας
Πλατεία Γεωργίου 30Α, Στοά- 1ος όροφος
6908666515
freea.apartas@gmail.com
0 Σχόλια