ΠΑΤΡΑ | Εικόνα… γροθιά στο στομάχι – Πότε θα βοηθήσουμε επιτέλους τους Άστεγους;

 του Αχιλλέα Ροδίτη

Κανονικά δεν χρειάζεται κανένα σχόλιο…

Κανένα κείμενο, καμιά λέξη δε μπορεί να αποτυπώσει ό,τι νιώθεις βλέποντας έναν ακόμα άστεγο. Σ’ έναν πεζόδρομο πολυσύχναστο, γεμάτο καλαίσθητα καφέ και μαγαζιά ενδυμάτων και άλλων. Ωσάν σε μια εποχή ευημερίας όλα να βαίνουν καλώς!

Και δίπλα; Ένας (ΑΚΟΜΑ) άστεγος. Ξαπλωμένος κατά το ήμισυ στο πεζοδρόμιο και με τα πόδια πάνω στο παγκάκι.

Αδιάφορος περνάς από δίπλα. Ή λυπάσαι, αλλά δυο μέτρα παραπέρα το ξεχνάς. Προσπερνάς το συναίσθημα στο πρώτο καφέ που θα καθίσεις να απολαύσεις το καπουτσίνο φρέντο!

Κι αν σταθείς να σκεφθείς στα σοβαρά, και νοιαστείς για αυτό που συμβαίνει, σίγουρα θα αναρωτηθείς… “μα καλά, τίποτα δεν υπάρχει πια σε αυτή την χώρα; Καμιά οργάνωση; που είναι το ‘κοινωνικό’ το κράτος που συνεχώς μας λένε; Πού είναι οι περίφημες ‘Δομές’ που τόσο πολύ έχουμε ακούσει;

Πού είναι όλα αυτά που δείχνουν ότι ζούμε σε ένα ‘σύγχρονο’ κράτος, σε μια πολιτεία η οποία αγωνιά για τον κάθε της πολίτη;

Ο συγκεκριμένος κύριος είναι ένας από τους άστεγους της πόλης που προφανώς δεν μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του, ούτε να συνειδητοποιήσει την κατάσταση του. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από βοήθεια!!!

Και τo ζήτημα είναι το εξής: Δεν πρέπει από τη στιγμή που οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται σε μία κατάσταση που δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους, να υπάρξει μια αλλαγή στη νομοθεσία που να δίνει την δυνατότητα στον οποιοδήποτε φορέα να τους βοηθήσει;

Γιατί ως γνωστόν με βάση το νόμο από τη στιγμή που ένα άτομο που ζει στους δρόμους δεν δέχεται βοήθεια η πολιτεία (έτσι “λέει” ο Νόμος) δεν μπορεί να κάνει κάτι!!!!

Και αναρωτιόμαστε εμείς:

Μήπως ο νόμος τελικά είναι που…. “ΒΟΥΛΕΥΕΙ” το κράτος και την πολιτεία η οποία έχει παύσει τη λειτουργία δημόσιων ιδρυμάτων που θα μπορούσαν να βοηθήσουν αυτούς τους ανθρώπους;

(Η φωτογραφία είναι από τον Φώτη Καρνάτσο).