Ο Γιάννης Ζουγανέλης κλείστηκε μικρός σε αναμορφωτήριο, γιατί η μάνα του δεν είχε να τον θρέψει. Εκεί έμαθε να παίζει μουσική, εκμεταλλεύτηκε το ταλέντο του, έγινε άνθρωπος που θα λέγαν και οι νοικοκυραίοι σήμερα. Πήγε στρατό και η μοίρα του τον έφερε στην Πάτρα, στα τέλη του 1950, σαν υπαξιωματικό. Στην Πάτρα ένιωσε τον έρωτα, τον καθαρό αέρα της πόλης, είδε στην πλατεία Αγ. Γεωργίου την Πάτρα με την αίσθηση ότι όλα είναι δικά του (όπως όλοι οι νέοι άλλωστε) στο πίσω μέρος του μυαλού του όμως είχε την αντίληψη ότι τίποτα από αυτά δεν του άνηκε. Γνώρισε σάπια μυαλά γεμάτα χαρτονομίσματα και περιπλανήθηκε στους δρόμους της Πάτρας με σκοπό να θρέψει την οικογένειά του απαρέγκλιτα. Μέχρι που το πηγαίο ταλέντο του τον οδήγησε να γίνει μεγάλος και γνωστός.
Στο θέατρο Απόλλων παρακολουθήσαμε την παράσταση «Οι ήχοι είναι τόποι» βασισμένη στο βιβλίο του Γιάννη Ζουγανέλη. Είναι το πρώτο από τα τρία έργα που ανεβάζει το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας στην πλατφόρμα του «Για ένα Θέατρο της αφήγησης και της επινόησης». Τα άλλα δύο είναι το Πριμαρόλια της Αθηνάς Κακούρη και το Ερόικα του Κοσμά Πολίτη.
Το έργο, που περιλαμβάνει και αρκετούς εθελοντές – πολίτες της Πάτρας να πλαισιώνουν τον Γεράσιμο Γεννατά, ξεκινάει με τη σκηνή να είναι κενή και να υπάρχουν μόνο παπούτσια. Τα παπούτσια του ρόλου του καθενός. Ο Γεράσιμος Γεννατάς φοράει τα παπούτσια του Γιάννη Ζουγανέλη και ξεκινά τον μονόλογο.
Στο υποκριτικό κομμάτι ο Γεράσιμος Γεννατάς αποδίδει εξαιρετική συγκινησιακή μνήμη λες και έχει ζήσει στην Πάτρα εκείνη την εποχή, είχε μπει εντελώς «στο πετσί του ρόλου» και καταφέρνει και προκαλέσει έντονα συναισθήματα στο κοινό· πότε το γέλιο και πότε τη συγκίνηση. Δίνει εξαιρετικά τη νοηματική διάσταση και καταφέρνει να «κρύψει» την κακή από θέμα πρωτοτυπίας σκηνοθετική προσέγγιση.
Η επινοημένη πλευρά του μονόλογου παρουσιάζεται έντονα στη σκηνή, και λειτουργεί σαν «διάφανο μυαλό» επιτρέποντας στο κοινό να εισέλθει στη συνειδητότητα του χαρακτήρα. Ο πραγματικός κόσμος γίνεται μυθιστοριογραφία και η ψυχολογική σφαιροποίηση που παρέχει ο μονόλογος εξυπηρετεί στο να υφανθεί η τελική δράση. Στη σκηνή βλέπουμε έναν εξαιρετικό Γεράσιμο Γεννατά και η ζωή του Γιάννη Ζουγανέλη αποτυπώνεται με ευδιάκριτα χρώματα. Η μονολογική φωνή (μια και μοναδική) που λειτουργεί με ενσωματωμένα τα αφηγηματικά στοιχεία της ζωής του Γιάννη Ζουγανέλλη και οι στιγμές επινόησης δημιουργούν ένα συνεχώς αυξανόμενο ενδιαφέρον για την εξέλιξη του έργου.
Το έργο, ωδή στην Πάτρα και στη διαφορετικότητα των ανθρώπων της, παρουσιάζεται μέσα από μια πρισματική θεώρηση ενός ξένου, Αθηναίου, που επέλεξε να μετοικήσει στην Πάτρα. Οι στιγμές διάδρασης με το κοινό (μόδα είναι κάποια στιγμή θα περάσει) επιφέρουν κάποια διαφορετική λειτουργία στη ροή που σπάει τον μονόλογο, ενώ ιδιαίτερη έκπληξη προκαλεί το γεγονός πως στο τέλος μπαίνει στη σκηνή και παίζει η μπάντα του δήμου σε συνδυασμό με την κινηματογραφημένη είσοδο του Γεράσιμου Γεννατά στο συντριβάνι της πλ. Γεωργίου.
Η σκηνοθεσία είναι μέτρια έως κακή καθώς παίρνει διάφορες καινοτομίες από άλλες παραστάσεις και εποχές και τις εισάγει εν είδει αποστασιοποίησης του κοινού. Βλέπουμε π.χ. σε προτζέκτορα να μεταφράζονται τα γερμανικά λόγια του Τσίλερ (τον συνδυασμό γερμανικών και προτζέκτορα τον είδαμε πρόσφατα σε περιοδεύων θίασο ανά την Ελλάδα), βλέπουμε ακόμα το ξεπερασμένο πλέον πλαίσιο με κουρτίνες που πέφτει ο φακός στην εναλλαγή ρόλων. Τέλος, η ηθογραφία της εποχής, αποδίδεται μόνο στη συμπύκνωση του λόγου του Γεράσιμου Γεννατά και επ’ ουδενί στη σκηνοθετική προσέγγιση, που λειτουργεί χωρίς να υπάρχει ξεκάθαρος ορίζοντας αναμονής του αποδέκτη-θεατή.
Το έργο «οι ήχοι είναι τόποι» περιγράφει τη ζωή ενός ανθρώπου αληθινού. Ενός ανθρώπου βιοπαλαιστή που αν και δεν γεννήθηκε στην Πάτρα, την έκανε κτήμα του, οικειοποιήθηκε τους ανθρώπους της και έζησε μέσα σε αυτή ρουφώντας κάθε γωνιά της. Ο καθένας σε αυτή την παράσταση, θα νοιώσει ένα κομμάτι του εαυτού του να πηγαινοέρχεται από το χθες στο σήμερα· σε μια πόλη που ποτέ δεν αλλάζει και πάντα παραμένει νέα.
