Μπορεί αυτές τις μέρες οι περισσότεροι από εμάς να τις περάσαμε κοντά στην οικογένειά μας, απολαμβάνοντας τις πασχαλινές λιχουδιές, τον οβελία, το κοκορέτσι και όλα τα σχετικά, γεμίζοντας ταυτόχρονα εκτός από την κοιλιά μας, το facebook και τα social media από σχετικές φωτογραφίες.
Αν κάναμε όμως μία βόλτα στους δρόμους της αδειανής Πάτρας θα βλέπαμε ότι υπήρχαν άνθρωποι που προσπαθούσαν να βρουν κάτι να φάνε από τα σκουπίδια.
Αυτή η αντίθεση και όλη η εικόνα είναι που χτυπάει σαν γροθιά στο στομάχι. Άνθρωποι που κοιμούνται στους πάγκους και στις πλατείες, περνώντας μόνοι τους και αυτές τις άγιες μέρες του Πάσχα.
Ζουν δίπλα μας. Όπως για παράδειγμα, ο νεαρός αλλοδαπός που γονατιστός παρακαλούσε στον πεζόδρομο της Ρήγα Φεραίου για την ελεημοσύνη των περαστικών. Ή ο ηλικιωμένος άνδρας που κοιμάται κάθε βράδυ σχεδόν σε παγκάκι της Κανακάρη, απέναντι από τον ΟΤΕ, δίπλα σε γνωστή αλυσίδα σούπερ μάρκετ.
Ή η κυρία που τριγυρνάει μεταξύ της Γούναρη, των Υψηλών Αλωνίων και της Τριών Ναυάρχων, κοιμώμενη πότε εδώ και πότε εκεί. Φυσικά δεν μόνο αυτοί. Οι υπηρεσίες του Δήμου Πατρέων αυτές τις μέρες έτρεξαν για να βοηθήσουν γύρω στα 80 με 100 άτομα που δεν ανήκουν σε καμία Τράπεζα Τροφίμων και που μοναχοί τους, δίχως τους δικούς τους ανθρώπους, δεν είχαν ούτε ένα πιάτο φαγητό.
Η φτώχεια υπάρχει δίπλα μας. Ζει κοντά μας... και χτυπάει σαν γροθιά στο στομάχι!
