Η δεύτερη κατηγορία είναι οι διαγνωσμένοι, αλλά δεν στηρίζονται από το στενό και το ευρύτερο περιβάλλον λόγω έλλειψης δομών. «Εμείς ως οικογένεια έχουμε ανάγκη στήριξης και υπόδειξης πως πρέπει να πείσουμε το μέλος μας να πάρει τα φάρμακά του. Είναι πάρα πολύ δύσκολο ένας νέος άνθρωπος να πειστεί ότι ισόβια πρέπει να παίρνει κάποια φάρμακα. Επίσης, πρέπει να γνωρίζουμε και να είμαστε σε θέση έγκαιρα να εντοπίσουμε κάποια συμπτώματα ώστε να ζητήσουμε έγκαιρα βοήθεια και προλάβουμε υποτροπές» αναφέρει η κ. Τριανταφύλλου. Μία άλλη παράμετρος του ζητήματος που αναδεικνύει, αφορά στην έλλειψη κλινών ψυχιατρικής. Δεν είναι τυχαίο που το 56% των νοσηλευομένων στην Ελλάδα είναι με εισαγγελική εντολή όταν το αντίστοιχο στην Ευρώπη φτάνει το 4-5%. «Βέβαια η λύση δεν είναι η νοσηλεία. Και 1.000 κλίνες να είχαμε, πάλι προβλήματα θα υπήρχαν. Εχουμε ανάγκη από δομές, όπως το Κέντρο Ημέρας που περιμένουμε να δημοπρατηθεί από τον περασμένο Αύγουστο. Εχουμε ανάγκη από δομές που θα μπορεί το οικογενειακό περιβάλλον να απευθυνθεί άμεσα μόλις δει κάποιο σύμπτωμα». Κι αυτό είναι που λείπει και από την πόλη μας. Ενδεικτικό είναι ότι οι δημόσιες ψυχιατρικές δομές στην περιοχή μας έχουν λίστα αναμονής δύο και πλέον μηνών. «Η ψυχική νόσος δεν μπορεί να περιμένει. Κανείς δεν γνωρίζει πόσα τέτοια δράματα εξελίσσονται καθημερινά μέσα σε οικογένειες της πόλης μας, μέχρι βέβαια να προκύψει ένα τέτοιο γεγονός» προσθέτει η πρόεδρος του ΣΟΨΥ και καταλήγει: «Πρέπει να γίνει κατανοητό προς κάθε κατεύθυνση ότι έχουμε ανάγκη από ένα ολοκληρωμένο σύστημα κοινοτικών υπηρεσιών. Ενας ψυχικά ασθενής που παίρνει τα φάρμακά του και ζει σ' ένα υποστηρικτικό περιβάλλον, δεν είναι επικίνδυνος».
