Απλήρωτα, κακοπληρωμένα και σε διαρκή κίνδυνο τα "παιδιά με τα παπιά"

Ένας απροσδιόριστος αριθμός νέων «σκλάβων» των μεγάλων αστικών κέντρων (στην Πάτρα μπορεί να ξεπερνά τους 1500 εργαζόμενους), απασχολείται με τις χειρότερες εργασιακές συνθήκες στον τομέα των "μηχανοκίνητων" διανομών. Πρόκειται για τον κλάδο των λεγόμενων ντελίβερι-μπόι (αλλά και των όλο και περισσοτέρων γκερλς) που οργώνουν καθημερινά με τα δίκυκλα τους δρόμους για να παραδώσουν στον ελάχιστο χρόνο, τρόφιμα, ζεστές πίτσες και σουβλάκια, και κάθε είδους άλλες παραγγελίες, σε πόλεις, όπως η Πάτρα, στις οποίες η κυκλοφοριακή ασφυξία, αλλά και πολλοί άλλοι παράγοντες, δημιουργούν διαρκώς νέες ανάγκες παροχής σχετικών υπηρεσιών. "Είμαστε πολλοί, είμαστε παντού. Είμαστε το νευρικό σύστημα των επισιτιστικών δοσοληψιών στις πόλεις", λένε οι ίδιοι. "
- Τι είναι αυτό που δουλεύει εγγυημένα σε οποιαδήποτε θερμοκρασία ανάμεσα στους -5 και τους +45 βαθμούς C; - Τα θερμόμετρα ...και οι ντελιβελάδες'", λέει στο ergasianews ένας ντελίβερι που μίλησε μαζί μας . "Είμαστε οι χιλιάδες που δουλεύουν-με-το-μηχανάκι". "Είμαστε τα 'παιδιά με τα παπιά'. Είμαστε οι αόρατοι εργάτες ενός εργοστασίου που απλώνεται κάθε στιγμή σε κάθε σημείο αυτής της πόλης, μ' ένα απλό τηλεφώνημα, για να εξαφανιστεί πίσω απ' την εξάτμιση ενός παπιού. Μεταφέρουμε οτιδήποτε μπορεί να κουβαληθεί πάνω σε δυο ρόδες, κι ακόμα πολλά από εκείνα που θα χρειάζονταν τέσσερις. Το γιατί είναι απλό: Το δίκυκλο-φορτηγό συμφέρει τόσο τους εργοδότες, όσο και τους πελάτες. Το εργοστάσιο της άμεσης εξυπηρέτησης απλώνει τον κύκλο εργασιών του σ' όλο και περισσότερες καθημερινές δραστηριότητες, εργασιακές και καταναλωτικές. Και χιλιάδες 'παιδιά με παπιά' είναι διαθέσιμα ανά πάσα στιγμή να ξεχυθούν στο δρόμο. Τρέχουμε προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, από οποιαδήποτε αφετηρία προς οποιονδήποτε προορισμό, τις περισσότερες ώρες του 24ωρου, υπό οποιεσδήποτε καιρικές ή κυκλοφοριακές συνθήκες, με οποιοδήποτε 'καθήκον'. Μετατρέπουμε τα χιλιόμετρα σε λεπτά 'πολύτιμου χρόνου', όλο και περισσότερα χιλιόμετρα σε όλο και λιγότερο χρόνο. Μικραίνουμε τις αποστάσεις προς μεγάλη χαρά του εμπορίου". Η πρώτη και τελευταία (στοιχειώδης) μελέτη για τον κλάδο, εκδόθηκε από το ΣΕΠΕ (Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας) τον Σεπτέμβριο του 2002, ύστερα από τη διαπίστωση της ραγδαίας αύξησης των εργατικών-τροχαίων ατυχημάτων (και των θανάτων) στις ταχυμεταφορές. Ένας στους τέσσερις δικυκλιστές, διανομείς φαγητού, είχαν υποστεί τουλάχιστον ένα ατύχημα στη δουλειά τους (αποτέλεσμα της κακής συντήρησης του δικύκλου, της απουσίας εξοπλισμού, εκπαίδευσης και της εντατικοποίησης), και ένας στους πέντε αντιμετωπίζει μόνιμα προβλήματα σχετικά με το μυοσκελετικό σύστημα, καθώς και σοβαρά κρυολογήματα. Μόνο μία στις τέσσερις επιχειρήσεις παρέχει κράνος και καμία δεν φροντίζει για την εκπαίδευσή τους, ούτε τους παρέχει πλήρη εξοπλισμό ασφαλείας (που υποτίθεται ότι προβλέπει ο νόμος). Τα αναφερόμενα για τα υπόλοιπα εργασιακά δικαιώματα είναι επίσης δραματικά:

Όσοι δεν εργάζονται με τις "νόμιμες" "ευέλικτες" μορφές απασχόλησης (συμβάσεις μερικής απασχόλησης, ωρομίσθιοι κ.λπ . με εξαιρετικά χαμηλές αμοιβές -γύρω στα 350 ευρώ το μήνα- και περιορισμένη ασφαλιστική κάλυψη), κατά κανόνα εντάσσονται υποχρεωτικά στην αθέατη εργασία. Δηλαδή στην αδήλωτη "μαύρη αγορά", με τις προφανείς συνέπειες στα ατομικά τους δικαιώματα, αλλά και στην ενίσχυση του φαινομένου της εισφοροδιαφυγής και εν γένει της "παραοικονομίας". Μικρό τμήμα του κλάδου διαθέτει το "προνόμιο" να προσλαμβάνεται με τους όρους των ούτως ή άλλως πενιχρών Συλλογικών Συμβάσεων. Να εργάζεται δηλαδή με 586 ευρώ το μήνα μεικτά, και να "απολαμβάνει" το επίδομα επικίνδυνης εργασίας των 58 ευρώ ή ένα κράνος, ένα μπουφάν και ένα ζευγάρι γάντια. Όλο και περισσότερα συνοικιακά μαγαζιά "πληρώνουν" τους ντελιβεράδες με ...το φιλοδώρημα που εκείνοι θα αποσπάσουν από τους πελάτες. Η εντατικοποίηση της εργασίας που προκαλεί το όλο σύστημα στις υπηρεσίες κούριερ-ντελίβερι είναι ανελέητη. Οι καθημερινοί κίνδυνοι και ως εκ τούτου τα ατυχήματα αυξάνονται, υπό την πίεση της εξασφάλισης ενός στοιχειώδους μεροκάματο