Το διαβάζεις, το ξαναδιαβάζεις, μα είναι σχεδόν αδύνατο να το πιστέψεις. Ο Ντομινίκ Στρος-Καν, ο ένας από τους δυο-τρεις ανθρώπους-«κλειδιά» στη διεθνή διαχείριση της ελληνικής καταστροφής, μιλάει σε ένα ντοκυμαντέρ αφιερωμένο στη ζωή του, για να πει, μεταξύ πολλών άλλων, και τα εξής που πέφτουν σαν βόμβα:«Χάσαµε πολύ χρόνο και γι' αυτό η όλη υπόθεση έγινε πιο ακριβή και δύσκολη για τους Έλληνες. Οι προτάσεις που έγιναν (σ.σ.: από το ΔΝΤ) για την Ελλάδα ήταν πολύ πιο ήπιες από εκείνες που έκανε η Ευρώπη στην αρχή, επειδή εµείς έχουµε την εµπειρία. ∆εν χρησιµεύει σε τίποτε να προσπαθείς να προχωρήσεις στο χάος. Είναι γελοίο, είναι κοινωνικά δαπανηρό, είναι άδικο και δεν έχει αποτέλεσµα...».
Μετάφραση: Το ελληνικό πρόγραμμα απέτυχε. Και δεν φταίω εγώ που απέτυχε, που πάω και για πρόεδρος της Γαλλίας και δεν θέλω να είμαι ο «κακός» στην υπόθεση. Φταίει η Ευρώπη, δηλαδή η Γερμανία και όσοι την ακολουθούν, άρα και η Γαλλία του Σαρκοζί. Οι οποίες μας καθυστέρησαν και μας οδήγησαν σε ένα πρόγραμμα χαμένο από χέρι, που κόστισε πολύ παραπάνω και είναι πολύ πιο επώδυνο για τον ελληνικό λαό από εκείνο που εμείς είχαμε σχεδιάσει. Όλο αυτό είναι γελοίο. Και εσείς βαδίζετε με βεβαιότητα στο χάος. Καλό δρόμο...
Το ντοκυμαντέρ προβάλλεται την Κυριακή από γαλλικό κανάλι. Ωστόσο οι παραγωγοί του, και ο ίδιος ο Στρος-Καν, ένιωσαν προφανώς ότι δεν πρέπει να περιμένουν, βιάστηκαν και άφησαν να διαρρεύσουν αυτές οι δηλώσεις του από την Πέμπτη, μία ημέρα πριν από τη σύνοδο της ευρωζώνης και λίγες ώρες πριν από τη συνάντηση Σαρκοζί - Παπανδρέου στο Παρίσι, με τον γάλλο πρόεδρο τον οποίο και επιθυμεί πρωτίστως να χτυπήσει διά της ελληνικής υπόθεσης ο σοσιαλιστής / διευθυντής του ΔΝΤ ανταγωνιστής του.
Προφανώς, το κόστος για την Ελλάδα από αυτές τις δηλώσεις είναι κάτι το οποίο δεν πρέπει να απασχόλησε τον κ. Στρος-Καν ούτε δευτερόλεπτο. Εξίσου προφανές είναι ότι δεν τον απασχόλησε όλο αυτό το διάστημα και η ουσία των όσων σήμερα λέει. Πού, πώς και πότε αντέδρασε, εφόσον έβλεπε τόσο καθαρά ότι όλο αυτό που γινόταν ήταν τόσο λάθος; Ένας χρόνος πέρασε. Τώρα τα θυμήθηκε όλα αυτά; Γιατί δεν τα έλεγε όταν έπρεπε και όπου έπρεπε, τουλάχιστον για να είχαν κάποιο περιεχόμενο ουσίας, μπας και άλλαζε κάτι; Γιατί τώρα πια δεν έχουν.
Την ίδια στιγμή όμως που τα λέει αυτά συμβαίνει και κάτι που ο κ. Στρος-Καν ασφαλώς δεν το γνωρίζει, ούτε τον ενδιαφέρει: ένας άλλος άνθρωπος-«κλειδί», στο εσωτερικό αυτή τη φορά, παραιτείται, εντός ή εκτός εισαγωγικών. Η προχθεσινή απομάκρυνση του γενικού γραμματέα αρμόδιου για τα δημόσια έσοδα κ. Γεωργακόπουλου ήταν μια άλλη βόμβα. Είναι σαν να γίνεται πόλεμος και ξαφνικά να απομακρύνεται ο ταξίαρχος που βρίσκεται επικεφαλής των σχηματισμών στο πεδίο της μάχης. Οι στρατηγοί παραμένουν πίσω, αλλά είναι πίσω. Το πεδίο της μάχης μένει ακέφαλο.
Αυτό το πεδίο μάχης των δημοσίων εσόδων δεν θα κερδηθεί φυσικά με την αντικατάσταση του κ. Γεωργακόπουλου, ακόμη και ο Θεός ο ίδιος να κατέβει να πάρει τη θέση του. Φταίει για την πλήρη αποτυχία ο πρώην γραμματέας; Δεν φταίει; Ουδείς μπορεί να δώσει απάντηση και ούτε έχει πια καμιά σημασία. Σημασία έχει ότι και αυτή η κεντρική μάχη του πολέμου χάνεται και μάλιστα στην πιο κρίσιμη στιγμή.
Με αυτά τα δεδομένα – και πολλά άλλα στην ίδια κατεύθυνση της δραματικής απόκλισης από τους στόχους αφενός και της κοινωνίας στα όρια της ασφυξίας αφετέρου – ο Γιώργος Παπανδρέου βρίσκεται σήμερα στη σύνοδο του Eurogroup.
Και εκεί τον περιμένουν ακόμη χειρότερα δεδομένα: έχει να έρθει αντιμέτωπος με τη γερμανική αδιαλλαξία, την οποία μένει απλώς να δούμε αν μαλάκωσε κάπως η αμερικανική παρέμβαση πριν από τρεις ημέρες. Εν τω μεταξύ, μεγάλο θέμα φαίνεται να έχει από χθες μπροστά της και η Ισπανία, η οποία, παρά τις αγάπες Θαπατέρο - Μέρκελ και την αποστασιοποίηση του ισπανού πρωθυπουργού από το ελληνικό πρόβλημα, είναι και πάλι στη δίνη του κυκλώνα μετά τις νέες υποβαθμίσεις των «αγορών», που και αυτές ήρθαν στην κατάλληλη στιγμή _ οι Γερμανοί όμως δεν καταλαβαίνουν από αυτά...
Ο κ. Παπανδρέου, και μαζί του φυσικά η χώρα, βρίσκεται αυτή τη στιγμή, σήμερα το πρωί, κυριολεκτικά μπροστά στο χείλος του γκρεμού _ στο αληθινό χάος, όπως ακριβώς το λέει ο κ. Στρος-Καν. Και αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά στις γερμανικές απαιτήσεις, μπροστά μας δεν υπάρχει δρόμος. Υπάρχει μόνο αυτό το χάος.
