Γκρεµίστε, γκρεµίστε, γκρεµίστε...

Της Καρολίνας Παπακώστα
«Κατεβαίνω να πάρω τσιγάρα», τού είπε. Γύρισε όµως για τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Περίπτερα και ψιλικατζίδικα σε απόσταση βολής ήταν ερµητικά κλειστά. Στο τελευταίο δε που πήγε είδε τον κύριο να βάζει το λουκέτο και να αναχωρεί συν γυναιξί και τέκνοις εκείνη την ώρα. Δεν της έδωσε την παραµικρή σηµασία. Ατυχία. Η ανεύρεση ενός πακέτου νικοτίνης τον Δεκαπενταύγουστο στην Αθήνα µπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνη αποστολή. Γύρισε θριαµβεύτρια µε προµήθειες «πολεµικές», «γιατί ποτέ δεν ξέρεις...».Η ζέστη και η υγρασία ήταν φρικτή. Και από όλη την πόλη, όσοι δηλαδή είχαν αποµείνει σε αυτήν, φαίνεται να σκέφτηκαν το ίδιο: ποτάκι µε θέα, ψηλά στον 12ο όροφο, που θα έχει κι αεράκι. Φυσικά, η ελπίδα για µια ανάσα δροσιάς διαψεύστηκε.

Η υγρασία κατέστρεφε τη θέα: ένα νέφος κάλυπτε την πόλη σαν αρρώστια. Και σα να µην έφτανε η θηλιά του καύσωνα, ήρθαν και τα παλιά, σαχλά χιτάκια του Τζορτζ Μάικλ να συµπληρώσουν το σκηνικό της αποπληξίας... Προς στιγµήν µετάνιωσαν για τον ροµαντισµό τους, για την ψευδαίσθηση που τους καθήλωσε αυγουστιάτικα στην πόλη, µε την ελπίδα ότι «εδώ, όταν όλοι φεύγουν, είναι πιο καλά». Με το που κάθησα µού ανέλυσε την πρωινή της περιπέτεια και γελώντας µου έδωσε ένα πακέτο τσιγάρα. «Σκέφτηκα πως µπορεί να σου τελειώσουν και να ψάχνεις», µου είπε. Αφού βρίσαµε για το έρηµο θερµοκήπιο της Αθήνας και εκτονωθήκαµε, περάσαµε σε αυτούς τους άτιµους µουσώνες που εξαφάνισαν τα µελτέµια και ευθύνονται για τον θάλαµο αερίων στον οποίο προσπαθούµε να επιβιώσουµε.

Κάποια στιγµή όµως σύσσωµη η παρέα κουράστηκε να σιχτιρίζει. Ενα βήµα πριν από τη δεκαπενταυγουστιάτικη κατάθλιψη και για κάποιον ανεξήγητο λόγο αρχίσαµε να προσέχουµε καλύτερα τη θέα. Οσα µπορούσες να διακρίνεις πίσω από το πέπλο της θολούρας. Θα µπορούσε να είναι σχεδόν όµορφη έτσι άδεια. Ισως να έφταιγε και η ζέστη αλλά αρχίσαµε να φαντασιωνόµαστε ένα κοµβόι από µπουλντόζες να γκρεµίζουν τα δάση από πολυκατοικίες στους πρόποδες του Υµηττού και του Λυκαβηττού. Οραµατιζόµασταν τον Χοσέ Αθεµπίγιο να τοποθετεί µε χειρουργική ακρίβεια «βελόνες» πρασίνου σε αυτήν την πόλη και να µεταφέρει το ελληνικό «κέντρο» στη Θεσσαλονίκη.

Μπας και αδειάσει πραγµατικά η Αθήνα, ησυχάσουν όσοι αποµείνουν και κόψουν και το κάπνισµα...