Φυγή για µερικές µέρες έξω από την Αθήνα. Προορισµός η Βόρεια Εύβοια. Θέλεις µιάµιση ώρα, τουλάχιστον, να βγεις στην Αθηνών - Λαµίας. Παίρνεις την παλιά οδό, µε τις πολλές στροφές – κουραστική αλλά αξίζει τον κόπο για την υπέροχη θέα που σου προσφέρει. Στον δρόµο, στα βενζινάδικα, βλέπεις πώς άλλαξε η Ελλάδα αυτά τα χρόνια. Οι υπάλληλοι είναι κυρίως µετανάστες από το Πακιστάν. Πριν φθάσεις στο χωριό Προκόπι, στα δεξιά του δρόµου, µια ξύλινη καλύβα όπου µια Τσιγγάνα χτενίζεται ανέµελη στο κατώφλι της. Εχει µακριά, λυτά, µαύρα µαλλιά και αδιαφορεί πλήρως για τα αυτοκίνητα που περνούν δίπλα της. Αδιαφορεί πλήρως γι’ αυτούς που βιάζονται να φθάσουν µια ώρα αρχύτερα στους προορισµούς τους.Στο Προκόπι ο καφές κάνει ένα ευρώ. Ο ίδιος καφές στην Αθήνα κοστίζει τρία, στη Ρώµη ένα ευρώ και πενήντα λεπτά και στο Βερολίνο ένα ευρώ. Οσο και στο Προκόπι Ευβοίας. Οι πελάτες στο διπλανό τραπέζι όταν µαθαίνουν ότι ερχόµαστε από την Αθήνα ρωτούν πώς είναι η κατάσταση εκεί πέρα. Λες και ρωτούν για κάποια άλλη χώρα, αν και είναι δίπλα τους. Αγοράζουµε ψωµί και συνεχίζουµε τη διαδροµή µας.
Διασχίζουµε το Ρapades Village και περνάµε δίπλα από πεύκα µε σακούλες που µαζεύουν το ρετσίνι, κρεµασµένες από τους κορµούς τους. Φθάνουµε στον προορισµό µας. Το σπίτι είναι µέσα στην πρασινάδα και κοντά στη θάλασσα. Το βράδυ κάνει ψύχρα και πρέπει να βάζεις µακρυµάνικο για να µην κρυώσεις και να µη σε φάνε ζωντανό τα κουνούπια. Αναπνέεις τον καθαρό αέρα και τα πνευµόνια καταλαβαίνουν αµέσως τη διαφορά. Την άλλη µέρα µια βουτιά στη θάλασσα που µοιάζει σαν τον ουρανό στα πόδια σου σε υγρή µορφή. Απέναντι η Σκιάθος σού φέρνει στον νου τον Παπαδιαµάντη. Ξαπλώνεις στον ήλιο και παραδίδεσαι στην αδράνεια.
Για λίγες µέρες θα ζήσεις χωρίς τη σκέψη «είναι αργά». Για λίγες µέρες θα έχεις την ψευδαίσθηση ότι έφυγες µακριά και από την οικονοµική κρίση. Μετά το µπάνιο, ψάχνεις µια ταβέρνα για να φας. Στην ταβέρνα δεσπόζει µια τεράστια οθόνη και όλοι είναι στεναχωρηµένοι που χάνει η Αργεντινή. Εκτός από ένα ζευγάρι γερµανών τουριστών που χειροκροτούν κάθε φορά που βάζει γκολ η Γερµανία. Και βάζει συχνά. Η Μέρκελ στην οθόνη χειροκροτεί και εκείνη. Το χαρούµενο πρόσωπό της σου ξυπνά τις πιο θλιβερές σκέψεις.
Στον δρόµο, ανάµεσα στο Πευκί και την Ιστιαία, πινακίδες που καλούν τους περαστικούς να µετανοήσουν. Ανήκουν στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Οι µόνοι που πρέπει να αισθάνονται ευτυχείς αυτό τον καιρό, επειδή την οικονοµική κρίση τη θεωρούν ισχυρό σηµάδι ότι πλησιάζει το τέλος του κόσµου. Τόσους αιώνες, τόσες θρησκείες, τόσες αιρέσεις, τόσοι αυτοκράτορες, τόσοι προφήτες, έταζαν το τέλος του κόσµου και ο κόσµος πάντα τους διέψευδε, αναγεννιόταν από τις στάχτες και άρχιζε και πάλι από την αρχή.
Επιστροφή στην Αθήνα. Περνάµε ξανά από το Προκόπι, όπου ο καφές κοστίζει ένα ευρώ. Ο ίδιος καφές που στην Αθήνα κοστίζει τρία ευρώ, στη Ρώµη ένα ευρώ και πενήντα λεπτά, στο Βερολίνο ένα ευρώ, όσο και στο Προκόπι Ευβοίας...
