Type Here to Get Search Results !

Η Αθήνα αλλάζει, μαζί της κι εμείς

Της Μαριας Kατσουνακη
Για πρώτη ίσως φορά η Αθήνα πρωταγωνίστησε στη σκηνή του θεάτρου. Δεν ήταν μια πόλη - ρόλος, πεποιημένη, με στέκια επωνύμων, περιθωριοποιημένες γειτονιές, αδιάβατους δρόμους, άλλοτε φωτεινή με όμορφες γωνιές, άλλοτε βρώμικη και δυσοίωνη, ανάλογα με τη διάθεση και τη lifestyle εκδοχή που μας ταιριάζει. Εκατόν τρεις κάτοικοί της γέμισαν την ορχήστρα του Ηρωδείου. Στο κοίλον, γύρω στις 3.000 θεατές. Τόπος συνάντησης δεν ήταν το Ρωμαϊκό Ωδείο, αλλά η πόλη που απλωνόταν με τους ήχους, την πολυμορφία, τις τόσο διαφορετικές ζωές που την κατοικούν, τα ερωτήματα, τα αιτήματα, τις σκέψεις των ανθρώπων της. Αφορμή γι' αυτό το αναπάντεχο συναπάντημα το Φεστιβάλ Αθηνών και η παράσταση που εμπνεύστηκαν οι Γερμανοί Rimini Protokoll, με θέμα τον «Προμηθέα Δεσμώτη».
Οι σκηνοθέτες επέλεξαν ένα αντιπροσωπευτικό στατιστικό δείγμα Αθηναίων πολιτών, ένα ευρύ φάσμα ηλικιακό (από 3 έως 93 ετών), ταξικό, επαγγελματικό, μορφωτικό. Δικηγόροι, αρχιτέκτονες, μετανάστες, γιατροί, δημόσιοι υπάλληλοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, καλλιτέχνες, ταξιτζήδες, σωφρονιστικοί υπάλληλοι. Ο καθένας είχε μια ιστορία να αφηγηθεί, έναν ήρωα να συνταχθεί (Προμηθέα, Ιώ, Ηφαιστο κ.ο.κ.), σε δεκάδες ερωτήσεις να απαντήσει. Από το «αν έχει αλλάξει πολιτικές πεποιθήσεις τα τελευταία 10 χρόνια» και «αν κρύβει εισοδήματα από την εφορία» μέχρι αν «θα ήθελε να φύγουν οι μετανάστες από την Ελλάδα», «εάν πιστεύει ότι είναι απόγονος των αρχαίων Ελλήνων» ή αν... «χορεύει παραδοσιακούς χορούς»! Αμεσα, αυθεντικά και αναπάντεχα ήρθαμε σε επαφή με τη μικρή μας πόλη, την τόσο αγαπημένη και την ίδια στιγμή μισητή. Την ώρα που την κατοικούμε με ζέση, την ίδια ώρα ονειρευόμαστε άλλες πολιτείες, μοιραζόμαστε με φίλους μια διαρκή επιθυμία μετεγκατάστασης. Αυτήν την πόλη, που όπως είπε ο αρχιτέκτονας Ανδρέας Κούρκουλας (ένας εκ των 100 της παράστασης), «άσχημη αλλά και πάρα πολύ ζωντανή, που συχνά υποτιμούμε». Ηταν η έναρξη ενός σύντομου μονολόγου - σχολίου του με θέμα τον χώρο και τη δημοκρατία: «Aντεξε πολλά χρόνια χωρίς βάρβαρους αποκλεισμούς, χωρίς τη δημιουργία γκέτο, χωρίς να αποκλείει τη συνεύρεση κοινωνικών ομάδων. Τα τελευταία χρόνια πυκνώνουν τα σύννεφα του τρόμου και της βίας πάνω από την Αθήνα και ιδιαίτερα πάνω από το κέντρο της… Είναι υποχρέωση όλων μας να την υπερασπιστούμε, γιατί έτσι υπερασπιζόμαστε τη δημοκρατία. Μια δημοκρατία που παραπαίει, που σχεδόν ξεφτιλίζεται, αλλά αξίζει τον κόπο να σταθούμε δίπλα της».
Πόσο γνωρίζουμε, όμως, αυτόν τον τόπο; Ενας εργαζόμενος στην Ελληνική Στατιστική Αρχή ενίσχυσε το παζλ με στοιχεία: Οι έρευνες δείχνουν ότι 5.000 άτομα είναι άστεγοι ή διαβιούν σε ξενώνες, ότι το 14% των εργαζομένων είναι φτωχοί (μεγάλο ποσοστό σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες - ακολουθεί η Λισσαβώνα με 8%), ότι τα ανώτερα οικονομικά στρώματα είναι έξι φορές πλουσιότερα από τα κατώτερα...
Το ερχόμενο φθινόπωρο, στις δημοτικές εκλογές, οι υποψήφιοι για το χρίσμα του δημάρχου θα επιδιώξουν να απευθυνθούν σε ένα όλο και πιο υποψιασμένο και ενοχλημένο από την ανημπόρια, διαφθορά και φιλοχρηματία του συστήματος, σώμα ψηφοφόρων - πολιτών. Τι θα του πουν; Πώς θα το αντιμετωπίσουν. Εχουν, άραγε, αντιληφθεί πως η Αθήνα αλλάζει και μαζί της και εμείς;
Οι επιλεγέντες -ή σύμφωνα με πληροφορίες προτεινόμενοι- ως υποψήφιοι από τα κόμματα (τι διαδικασία κι αυτή...) μόνο ευχάριστους και δημιουργικούς συνειρμούς δεν μπορούν να προκαλέσουν. Αφουγκράζονται άραγε οι πολιτικοί προϊστάμενοι με τον αποφασιστικό ρόλο την υπόκωφη βουή μιας πόλης που καγχάζει και αποστρέφεται τις αυτοματοποιημένες δηλώσεις ενδιαφέροντος και τους στερημένους από κάθε ουσιαστική δέσμευση σχεδιασμούς; Που αναγνωρίζει από χιλιόμετρα την κομπορρημοσύνη, τη βλακεία, την απελπιστική έλλειψη γούστου και φαντασίας; Που παθαίνει -υγιή- κώφωση ως άμυνα σε τετριμμένες και ίδιες διακηρύξεις, δίδυμες αδελφές της φαυλότητας, της στασιμότητας και της υπανάπτυξης

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια
* Please Don't Spam Here. All the Comments are Reviewed by Admin.

ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΧΑΙΑ

ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ