Του Τασου Ι. Αβραντινη*Η λύση του προβλήματος της στάθμευσης στην Αθήνα είναι εξαιρετικά κρίσιμη για το μέλλον της. Η πολιτική της ελεγχόμενης στάθμευσης δεν απέδωσε όσα θα περίμενε κανείς, πρωτίστως διότι η δημοτική αστυνομία δεν κάνει καλά τη δουλειά της. Ο δημόσιος χώρος, ένα σημαντικό κοινωνικό αγαθό, είναι μονίμως κατειλημμένος από αυτοκίνητα κατοίκων της Αθήνας και επισκεπτών της πόλης. Την ίδια στιγμή, χιλιάδες χώροι στάθμευσης στις πολυκατοικίες έχουν μετατραπεί αυθαιρέτως σε κατοικίες ή καταστήματα χωρίς να «συγκινείται» κανείς δημοτικός άρχοντας για το τεράστιο κόστος που σημαίνει αυτή η γενικευμένη παρανομία. Το άλυτο πρόβλημα της στάθμευσης στην Αθήνα και στις άλλες μεγάλες πόλεις θα πρέπει συνολικά να επανεξεταστεί μαζί με την ιεράρχηση πολλών πολιτικών και προτεραιοτήτων μας. Διεκδικώντας τον Δήμο της Αθήνας, προτείνουμε την απαγόρευση της στάθμευσης στον δρόμο, με τη σταδιακή (σε βάθος δεκαετίας) εφαρμογή μιας πολιτικής κατάργησης των περισσότερων θέσεων στάθμευσης στους δρόμους και στον δημόσιο κοινόχρηστο χώρο της πόλης. Η στάθμευση στον δρόμο θα επιτρέπεται το πολύ για δύο ώρες και μόνο για την εξυπηρέτηση των επισκεπτών της πόλης που θέλουν να βρουν χώρο για να κάνουν τη δουλειά τους.
Η πρώτη φάση εφαρμογής του προγράμματος –διάρκειας τριών ετών– θα ήταν η σταδιακή απαγόρευση της στάθμευσης στους δρόμους από τους οποίους διέρχονται μέσα μαζικής μεταφοράς. Σε αντιστάθμισμα της απώλειας ενός μεγάλου αριθμού θέσεων στάθμευσης από το επίπεδο μηδέν, θα πρέπει να δημιουργηθούν στις γειτονιές της Αθήνας κτιριακοί χώροι στάθμευσης που θα εξυπηρετούν τις ανάγκες των μονίμων κατοίκων και των επισκεπτών της περιοχής. Θα πρέπει, όμως, να βρεθούν τα χρήματα. Για την επιτυχή εφαρμογή του προγράμματος θα πρέπει να δοθούν ισχυρά φορολογικά κίνητρα τόσο στη φάση της κατασκευής, όσο και στη φάση της λειτουργίας, ώστε να κατασκευαστούν νέοι χώροι στάθμευσης σε υπάρχοντα οικόπεδα ή σε πολυκατοικίες που θα κατεδαφιστούν ή υφιστάμενοι υπόγειοι χώροι και ισόγειοι να μετατραπούν από τους ιδιοκτήτες τους σε θέσεις στάθμευσης. Τα φορολογικά κίνητρα θα ήταν το αντάλλαγμα του προαγόμενου κοινωνικού αγαθού και θα πρέπει να είναι τόσο ισχυρά, ώστε να ωθούν τους ιδιοκτήτες να κατεδαφίζουν παλιές πολυκατοικίες για να ανοικοδομήσουν σύγχρονα γκαράζ. Στους δημότες θα έπρεπε να αναγνωρίζεται ως εκπεστέα από τα εισοδήματά τους στο σύνολό της η δαπάνη σταθμεύσεως και θα είχαν μειωμένα δημοτικά τέλη. Η εφαρμογή μιας τέτοιας πολιτικής πρότασης θα είχε τα εξής θετικά αποτελέσματα:
– Θα μείωνε σημαντικά τη θερμική νησίδα της πόλης, η οποία κατά μεγάλο ποσοστό δημιουργείται από την αντανάκλαση του ηλίου στα παρκαρισμένα στον δρόμο αυτοκίνητα που λειτουργούν σαν θερμοσυσσωρευτές.
-Θα οδηγούσε στη διαπλάτυνση των πεζοδρομίων και στη δημιουργία ποδηλατοδρόμων.
-Θα επέτρεπε την πεζοδρόμηση περισσότερων δρόμων ή τη μετατροπή τους σε δρόμους ήπιας κυκλοφορίας.
-Θα επιτάχυνε σημαντικά την ταχύτητα κυκλοφορίας στους δρόμους της πόλης, με αποτέλεσμα όλο και περισσότερος κόσμος να χρησιμοποιεί τα μέσα μαζικής μεταφοράς για τη μετακίνησή του.
-Θα δημιουργούσε περισσότερο πράσινο στα παρτέρια των πεζοδρομίων και στους πεζοδρόμους.
-Θα μείωνε τον χρόνο που χάνεται από την αναζήτηση θέσης στάθμευσης και από την κυκλοφοριακή συμφόρηση των οχημάτων στους δρόμους εξ αυτής της αιτίας.
-Θα καθιστούσε ασφαλέστερη και ταχύτερη τη μετακίνηση των πεζών και ιδίως των ατόμων με κινητικά προβλήματα και των παιδιών.
-Θα βελτίωνε αισθητικά την εικόνα των δρόμων και των κτιρίων της πόλης και θα αύξαινε τις αξίες των ιδιοκτησιών των κατοίκων της.
-Θα δημιουργούσε νέο κατασκευαστικό αντικείμενο για τις τεχνικές εταιρείες και νέες θέσεις εργασίας σ’ αυτές και στις επιχειρήσεις εκμεταλλεύσεως των πάρκινγκ της γειτονιάς.
-Θα ιεραρχούσε ξεκάθαρα τις προτεραιότητες μιας πολιτισμένης κοινωνίας με περιβαλλοντική ευαισθησία, στην κυκλοφοριακή πολιτική μιας πόλης: πεζός, μέσα μαζικής μεταφοράς, ατομικά μέσα μεταφοράς. Η πρόταση βελτιώνει τη λειτουργικότητα της Αθήνας και ενισχύει την ελκυστικότητά της τόσο ως τουριστικού προορισμού όσο και ως έδρας επιχειρηματικής δραστηριότητας.
